Οφείλουμε να καταλάβουμε ότι παρόλο που επικαλούμαστε ως κίνητρο το «καλό των παιδιών» στην ουσία τα πληγώνουμε ανεπανόρθωτα. Το μόνο που καταφέρνουμε είναι ο πρόωρος διωγμός των παιδιών από τον παράδεισο της παιδικής τους ηλικίας. Σαν να υπάρχει ένας «Μεγάλος Ελκυστής» που έλκει τα παιδιά προς τα εμπρός, προς το μέλλον. Ποιο είναι το πραγματικό πρόσωπο αυτού του Ελκυστή; Μα φυσικά, η μελλοντική επαγγελματική καταξίωση ή αποκατάσταση. Υπάρχει μια υπερβολική βιασύνη να δούμε τα παιδιά μας αποκαταστημένα. Αυτή η προσδοκία μας είναι που εκσφενδονίζει τα παιδιά προς το μέλλον, σαν να είναι κάψουλες που κινούνται με μεγάλη ταχύτητα και δεν τους επιτρέπει να ζούνε το παρόν της κάθε φάσης της ζωής τους. Η κουλτούρα της «προετοιμασίας του παρακάτω» .
