Ευλογημένη ήττα

του Λεωνίδα Καραϊσκου 

Αγώνας βόλεϊ παγκορασίδων! Και μερικοί μπαμπάδες είναι στο όριο καρδιακού επεισοδίου ουρλιάζοντας σκαρφαλωμένοι στα χαμηλά κιγκλιδώματα διαμαρτυρόμενοι προς νεόβγαλτους διαιτητές.

Δίπλα τους το έτερον ήμισυ υποδαυλίζει τη φωτιά που  καίει των συζύγων τα σωθικά..Άλλοι υιοθετούν διαφορετικό στυλ ειρωνευόμενοι αντιπάλους μπαμπάδες ότι τάχα μου έχουν ευνοϊκή διαιτησία. Κάποιοι λιγότερο εκδηλωτικοί "αυτομαστιγώνονται" τρώγοντας τα νύχια τους στη κερκίδα και με το πέρας του σετ φουμάρουν αρειμανίως εντός (τραγικό) ή εκτός γηπέδου. Ένας προπονητής σε ομάδα κορασίδων βγάζει όλα τα ντεσιμπέλ της φωνής του σε απόσταση αναπνοής από τα δύσμοιρα κοριτσάκια που τους έτυχε να εκπαιδεύονται δίπλα του (κανα δυο κλαίνε ακόμα). Ένας άλλος κόουτς συγχρωτίζεται με τους μπαμπάδες της κερκίδας, μονίμως αδικημένος και διαρκώς εκτός ιματισμού του.

Στο τέλος της διαδρομής για όλους τους παραπάνω υπάρχει μόνο η νίκη. Η ήττα είναι μια καταραμένη λέξη και ο καθένας κάνει ότι μπορεί να επηρεάσει καταστάσεις προς όφελος της ομάδας και των παιδιών του. Πόσο όμως ωφελούνται τα παιδιά βλέποντας αυτή την απαίτηση για νίκη; Είναι η νίκη τα πάντα και η ήττα το τίποτα; Για ποιο λόγο μεγαλώνουμε τα παιδιά μας μέσα στο γήπεδο; Ποιο σκοπό εξυπηρετούμε παραδίνοντας στο εργασιακό ή στο κοινωνικό περιβάλλον παιδιά που θα μισούν ή δε θα ξέρουν να χάνουν; Πώς θα μάθουν να διαχειρίζονται καταστάσεις όταν αδικηθούν, όταν ατυχήσουν, όταν ζήσουν σε συνθήκες ελλείμματος αξιοκρατίας;

Ας προσεγγίσουμε όμως λίγο πιο ψύχραιμα το θέμα: Ένας αγώνας μεταξύ παιδιών αλλά και ενηλίκων δεν είναι τίποτα άλλο από μια επικοινωνία ανθρώπων. Πάσα, καρφί, άμυνα, αντεπίθεση, πόντος, σετ, νίκη, ήττα, χαρά, λύπη. Όλες οι φάσεις και κάθε αποτέλεσμα βγάζουν συναίσθημα και σε συνάρτηση με τη κρισιμότητα, τον αντίπαλο και τις ιδιαιτερότητες που εμφανίζονται σε κάθε αγώνα, πάλλεται και το εύρος του συναισθήματος. Διαβεβαιώ όμως, το θετικό συναίσθημα της νίκης από μόνο του δε φέρνει τόση βελτίωση όσο μια ...θριαμβευτική ήττα συνοδευόμενη από την ιεροτελεστία της διαχείρισής της. Οι ήττες πρέπει να θεωρούνται φυσιολογικό μέρος της διαδικασίας και να είναι αγαπημένες αν στοχεύουμε στην εξέλιξη. Να μάθουμε να εντοπίζουμε τα λάθη μας, να συζητάμε σε ομαδικό και ατομικό πλαίσιο (αυτοκριτική), να εργαζόμαστε μεθοδικά και να προσμένουμε καρτερικά την επόμενη ευκαιρία επιτυχίας. Η ήττα είναι μια διαδικασία εξέλιξης, προόδου, μάθησης και μητέρα της επόμενης νίκης. Μη χάνουμε καμιά ευκαιρία!

Συμπερασματικά, τόσο άγχος, τόσα νεύρα πεταγμένα στο καλάθι των αχρήστων. Καθίστε καλοί μου μπαμπάδες, συμπαθείς μαμάδες και απολαύστε τις προσπάθειες όλων των παιδιών και στις δυο πλευρές του γηπέδου. Χαμογελάστε στη νίκη και κλείστε με νόημα το μάτι στην ήττα. Χειροκροτείστε όσους προσπαθούν στον αγωνιστικό χώρο. Μεταδώστε τις όμορφες και ήπιες αντιδράσεις στα παιδιά σας και δώστε τους μεγάλη προίκα που θα τα συνοδεύει εφ' όρου ζωής.  Ευχαριστείτε τους διαιτητές για το λειτούργημα που προσφέρουν σχεδόν εθελοντικά. Όσο πιο δυνατός είναι ο αντίπαλος τόσο περισσότερο χαϊδέψτε το παιδί σας στοργικά, αν έχασε. Μη φοβάστε να το αγγίξετε. Ανοίξτε τα μάτια σας και δείτε τον ιδρώτα που κυλά στο πρόσωπό του, συναισθανθείτε έστω για λίγο το μικρό δράμα του. Το ίδιο χάδι, το ίδιο άγγιγμα χρειάζεται και ο αντίπαλος. Ίδιος ιδρώτας κυλά και απο το δικό του πρόσωπο. Διδάξτε  αυτό το ήθος, αυτή την ενσυναίσθηση και αναμένετε τη στιγμή της ανταπόδοσης στη δική σας άτυχη μέρα (μια μεγάλη ήττα) που νομοτελειακά πλησιάζει. Πείτε τη σωστή ατάκα στο παιδάκι σας λίγο πριν αρχίσει ένα παιχνίδι και λίγο μόλις τελειώσει. Δώστε τη σωστή διάσταση σε κάτι που λέγεται παιχνίδι.

Τα παιδιά θυμούνται εικόνες, λόγια και πράξεις για πολύ πολύ καιρό. Να είναι θετικό αυτό που θα θυμούνται.